تاریخ سرگذشت گذشتگان و عبرت آموز آیندگان است . هر کشوری متعلق به
تاریخ و گذشته خود است و حوادث رخ داده در آن ، پشتوانه فرهنگی آن کشور
محسوب می شود. فردی که از گذشته تاریخی خود مطلع است ، از فرهنگ جامعه خویش
دور نیست و در بطن آن زندگی می کند و با کسب تجربه زندگی را برای خود
هموار می سازد. عموماً کتب درسی تاریخ ، همیشه مملو از نام ها و اسامی
پادشاهان ، وزیران ، سلسله ها و وقایعی است که دانش آموزان باید آنرا
بخوانند و حفظ نمایند. در نتیجه عملاً در کلاسهای تاریخ کاری جز بالا بردن
سطح محفوظات انجام نمی گیرد و نقش معلم ، در حد داستان گویی و نقالی خلاصه
می شود. دکتر صادق زیبا کلام در کتاب « سنت و مدرنیته» نحوه آموزش تاریخ
را در جامعه ایران و اروپا با یکدیگر مقایسه می کند و می گوید : در نظام
آموزشی و پرورشی ما به مشتی حفظیات ، القائات و تحریفات سیاه و سفید ، بدون
آنکه چراغی فرا روی نسل جوان ما ، برای شناخت و درک گذشته اش قرار دهد و
کمکی در جهت ایجاد هویت برای زمان حالش بنماید تقلیل یافته است. در اروپا و
امریکا ، آموزش تاریخ عبارت است از ایجاد و پرورش استعدادها و قوه تجزیه و
تحلی …